maxestuoso 68 en compostela por René

maxestuoso 68 en compostela
--------------------------------------------

aquel ano fun estudar a compostela.
en novembro naufragou un cargueiro na costa da morte. naufragou en alta mar e os remolcadores tentaban levá-lo ate algunha praia por noia.

a rober conhecino na faculdade, fumábamos na mesma fiestra. comezamos a xogar ao chinchón, tomabamos café. él sempre arriscaba pero eu adoitaba ganhar, porque sabía cómo evitar que fixera chinchón: tinha que ter controlado o 4, 5, 6 ou 7 de cada pau. notaba cando él agardaba unha última carta para ganhar a partida, pero a tinha eu, e non lla daba.

á manha seguinte ao naufraxio despertamos follando. logo collimos o coche e conducimos pola estrada de noia. na radio dicían que o cargueiro estaba en frente de baroña. rompera pola metade e soltaba carga. ao chegar á praia vimos as caixas flotando preto da beira, caixas grandes de metal.

nadamos ate unha caixa: facíamos pé, pero non a dábamos aberto. rober encaramouse á caixa subindo aos meus ombros, e abriuna. berrou. tardou moito rato en sacar a ducati do caixón, e levounos como unha hora arrastrá-la ata a beira. dixo que era para min.

senteime a fumar, estaba cansa. saquei un billete do peto dos pantalóns, pero estaba moi mollado, e rompeu. a moto era vermella. vino nadar ate outra caixa e voltar con moitos pares de zapatillas de atletismo. dixo que eran para él. a xente empezou pronto a chamalo "rober adidas". era conhecido porque xogaba ao fútbol no "sin querer", da corunha. organizaba o xogo, sempre coa cara levantada, dando pases moi longos.

a ducati resultou que funcionaba e en maio decidín conducir cara europa. ía moi rápido, e pronto estiven en francia, onde había campos cheos de verduras, cuadrados. unha noite chovía e a estrada estaba perigosa, a ducati avisábame todo o rato. pero eu disfrutábao: era o meu medo.

era ben noite cando comezei a notar cousas estranhas no aire. parei na beira da autopista e vin que eran medusas, que voaban coma se nadasen no océano. gustoume unha que tinha cores bestias, coma luces de discoteca. cando se achegou tenteina pillar, pero todo se difuminou en moitas cores, e xa non se distinguía onde estaba e onde non. penso que era unha forma de defenderse da medusa.

seguín conducindo e parou de chover un pouco, pero o chan estaba perigoso ainda así. en parís conhecín nun bar a un vello que me levou á súa casa. ergueume para almorzar e a casa era enorme, decateime. estábamos almorzando no xardín e había árbores tropicais. comimos pizza, e daquela iso non era habitual, non era popular. aquela casa parecía unha mansión colonial en nicaragua, pero estabamos en parís, en maio.

quedábanlle anacos de pizza na barba, vivía so. conteille o das medusas na autopistas e él ría abondo. quíxome ensinar a súa biblioteca, dixo que era unha biblioteca de libros difíciles e eu lle dixen:

- cómo é iso?

o italiano e o galego son algo similar. dixo que mercaba os libros e se os remataba os botaba ao lixo. cando eran difíciles e non podía con eles os gardaba na súa biblioteca, que era moi grande, e estaba na cocinha. aquela casa era grande da ostia e tinha unha cocinha industrial.

pasei o resto do 68 alí. pilotando polo xardín caín e rompín a tibia e o peroné. a ducati quedou inservíbel. pero foi agradábel recuperarme alí, con libros difíciles, sentada nun sillón de praia entre as datileras, co vellote italiano e o seu búfalo africano, que tinha domesticado e almacenaba sal nos currunchos. foi un bo ano, recordoo todo o tempo.